Aangestoken door de broer van mijn beste vriend Arnoud, Michel, begonnen we ongeveer twintig jaar geleden met eens in het jaar met een vast groepje van zes, zeven vrienden te survivallen in de Belgische Ardennen. Gewoon een lang weekend met een te zware rugzak, 20 kilo aan eten en drinken, door de bossen lopen en s`avonds een bivakje maken diep in het bos. De daarop volgende jaren lieten we de zware tenten thuis en al het andere overbodige die we de voorgaande jaren toch niet hadden gebruikt. We sliepen vanaf die tijd op een oranje bouwzeil en eentje die gespannen werd tussen een aantal bomen als een dak boven ons hoofd. Het meegezeulde bier koelden we in een beekje en de blikken "Struik" en het meegenomen maandmenu van de Chinees werden op steeds betere branders opgewarmd bij het ieder jaar grotere en veiligere kampvuur, wat uiteraard vanwege brandgevaar zwaar verboden is.

Zodoende hebben we in de Eiffel, Voghezen, het Zwarte woud, de Elzas, Winterberg en zelfs in de winter door Thuringerwald, voormalig Oost Duitsland, gelopen. In 1998 hebben we de "Vierdaagse" gedaan, ruim 200 KM. Op Java en Bali (`93,`94 en`96 ) ben ik in me eentje een aantal vulkanen opgewandeld en in Peru (2001) een flink eind geklommen om de Machu Pichu van bovenaf te bewonderen. Weliswaar zonder zware rugzak en 's nachts in een lekker bed, met mijn vrouw. Dit jaar (2006) gaan we naar Teutobergerwald, Duitsland, om daar na een aantal jaren professioneel geworden uitrusting te wandelen en te slapen.

Het is niet altijd een pretje geweest. Er waren jaren bij die letterlijk en figuurlijk in het water vielen en de laatste keer in Thuringen had ik het erg zwaar nadat mijn matje lek raakte en de rits van mijn slaapzak het begaf. Het vroor 's nachts behoorlijk en ik begon dat weekend al erg moe. Door de gebruikelijke fles Champagne was mijn rugzak voor mijn gevoel veel te zwaar en door de sneeuw lopen is een vak apart. Ik heb toen voor het eerst in al die jaren gedacht ik stop ermee, kom me maar halen in een hotelletje in Oberhof aan de Rennsteig! Gelukkig is dat niet gebeurt, mede dankzij mijn maatjes heb ik het vol gehouden.